Kayıpların ardından adalet bekleyen milyonlarla sayılabilecek insanlarla beraber yaşıyoruz. Bunların farkında olanlar, olmayan, duyanlar, görmeyenler… 153 aydır Tolga Baykal Ceylan’ın kemiklerini arayan annesi Kadriye anneyi tanıyorum ben. 66 ay önce Roboski ile yandı yüreğim. 38 aydır ‘Berkin, kalk yavrum!’ diyen annenin çığlıklarını duyuyorum. 45 aydır Abdocan’ımız yok. Ve sayamadığım binlerce acım var. Keman çalan ve ellerinde oyuncak olan çocukların hayatları çalınıyor. Kemal Kurkut… Canlı bomba şüphesiyle vurulan üzerinde kıyafeti olmayan genç bir beden… 10 Ekim cehennemin şahitlerinden biriydi o.
O binlerce acımın arasında Suruç. Suruç’u yaşadım, Suruç’u hissettim, Suruç’ta parçalandım. Suruç’ta emniyet müdürlüğünün önünden geçip 33 insanı katleden, dönemin başbakanının “katliamı yapan Şeyh Abdurrahman Alagöz yakalandı ve adalete teslim edildi” diye bahsederek acımızla dalga geçmesi, ardından katliamın araştırma önergesinin AKP ve MHP milletvekilleri tarafından reddedilmesi, hayatını kaybedenlerin yakınlarının ve yaralanan insanların gözaltına alınması, tutuklanması, tehdit edilmeleri, katliamda adı geçen sanıkların canlı bomba olarak kendilerini öldürmüş ya da kaçak durumda olmaları, bu saldırılarla ilgili istihbarat aldığı halde hiçbir önlem almayan dönemin emniyet müdürü Mehmet Yapalıal’ın 33 insanın ölümünden sorumlu olduğu halde 12 ay taksitle 7.500 tl ceza (!) alması, katliam günü patlamadan sonra olay yerine gelen polislerin cansız bedenlere ve yaralılara gaz bombalarıyla saldırması ve ambulansların olay yerine gelmesine engel olması…
İşte bunlarda en az o katliam anı kadar acı veriyor. Bu olanları yaşarken adalet inancımızı koruyoruz ve hesap soruyoruz. Bu ülkenin hukukçularına sormak istiyorum. 21 aydır neredesiniz? Bizi neden görmediniz, duymadınız? Olaylara tarafsız bakıp, adil yargılama yaptığınızı düşünüyor musunuz? Bu soruların cevaplarını duymak için sormuyorum. Cevaplarınızı kalpleriniz versin. “Öldürüldük ey halkım, gelin kaldırın bizi!”
SİNEM KILIÇ
